Thank you for visiting my country

Eindelijk, mijn eerste verslag uit het prachtige Oeganda. Door alle drukte en gebrek aan internet was ik er nog niet aan toegekomen. Het is een uitdaging om alle indrukken te verwoorden, maar ik zal mijn best doen!

Ik zal beginnen bij het begin. Na een 16 uur durende vlucht, inclusief overstap in Istanbul en tussenstop in Rwanda, kwamen we in de nacht van zaterdag op zondag aan in Oeganda. Tijdens de tweede vlucht kwamen Tara en ik drie andere meiden tegen, die we bij de training van Eye 4 Africa hadden ontmoet. Het was een opluchting toen we eindelijk geland waren. Het was even spannend toen we bij de balie voor ons visum stonden, maar het is gelukt! Zelfs de koffers waren aangekomen. Toen we het vliegveld uitkwamen, stond een hele rij mannen ons op te wachten om een taxi aan te bieden. Toen het bordje Eye 4 Africa omhoog ging wisten we bij wie we moesten zijn.

Het begon al goed. Ik dacht; laat ik gaan socializen met de taxi chauffeur, al was ik doodmoe van de reis. Ik stapte voorin in, maar kwam achter het stuur te zitten. Oja, ze rijden hier links. Toen ik eenmaal de juiste stoel gevonden had begon onze rit van het vliegveld in Entebbe naar Kampala.

Ik heb mijn ogen uitgekeken. Overal waren kraampjes, winkeltjes, mensen, boda boda’s (brommers). En dat om 5 uur ‘s nachts. In bepaalde gebieden klonk er keihard muziek, de mensen hier houden wel van een feestje.

Toen we bij Hotel Kenrock in Kampala aankwamen, viel het gelijk op hoe ontzettend vriendelijk de mensen hier zijn, zo ontzettend aardig en beleefd! En bovendien erg geinteresseerd, mensen danken je voor je bezoek; thank you for visiting our country.
Twee uur later lagen Tara en ik op bed in Hotel Kenrock in Kampala. Een prima kamer met eigen douche en toilet, een ventilator, en bovendien een muskietennet. Al heeft deze, in combinatie met deet, weinig geholpen want ik zit onder de bulten.

Toen we wakker werden, na veel te weinig slaap, werden we verwelkomd door andere studenten van onze minor, die al een dag eerder waren aankomen. We Toen ik langs de bewaker, met geweer, door de poort liep op zoek naar een pinautomaat (want je kunt overal alleen met cash betalen) kwamen alle geuren, kleuren en geluiden van de nacht ervoor op me af. Gek om het nu bij daglicht te zien, en wat een drukte overall!

We belden James de taxichauffeur en hij pikte ons op voor een bezoekje aan de graftomben van Oeganda. Hier liggen alle koningen en diens vrouwen begraven. Helaas weet ik de naam van deze toeristische plek niet meer. We kregen een rondleiding waarvan ik de helft begreep, maar het was erg indrukwekkend. Vooral toen we eindigden in een typisch Afrikaans donker hutje vol met dansende vrouwen en trommelende mannen. Veel zang en dans, en vooral; gastvrijheid. We moesten allemaal mee naar binnen komen en meedoen. Erg gaaf om mee te maken, en bizar hoe soepel de kleinste kindjes bewegen.

Na deze mooie ervaring kwamen we een Brits stel tegen, waarmee we een taxi deelden naar een kerk op de Mango hill. Vanaf deze berg hadden we een prachtig uitzicht over Kampala. Toen we terugkwamen zijn we met de hele groep (8 stuks muzungu’s) uit eten geweest bij een pizzeria om de hoek. Hierna hebben we een lounge bar bezocht, waar we aan het bier en de waterpijp gingen. Heerlijk! Met een voldaan gevoel naar bed.

De dag erna stond de citytour op de planning. Tijdens ons ontbijt bij het hotel kwam Mariah langs, de country manager van E4A om wat concreten zaken te bespreken. Hierna gaf Mirjam (mijn coach) een introductie en uitleg. Hierna kon de city tour beginnen. Wij kregen het genoegen met Joyeaux, een ontzettend gezellige vent waarmee we veel hebben gelachen. Na een lange wandeling door Kampala, namen we een special hire (taxi busje). Het verkeer in Kampala is een grote chaos, dit was duidelijk merkbaar naarmate we dichter bij het centrum kwamen. We stapten uit en kregen een rondleiding langs verschillende gebouwen en bezienswaardigheden. Wat meteen opviel waren alle militairen en tanks op straat. Ook werd je tas gecontroleerd wanneer je een winkel inging. Een fijn idee dat dit alles uit voorzorg wordt gedaan, maar aan de andere kant voelt het niet echt veilig.

‘s middags kwamen we aan bij ‘Brood’, een Nederlands lunch café. Heel bizar om zo’n oranje Hollands gebouw te zien ten midden van alle chaos in Kampala. Hierna was het weer tijd voor een wandeling. Joyeaux leidde ons een aantal trappen op naar een club. Eenmaal boven hadden we een bizar uitzicht over Kampala’s grote taxi station. Het is niet in woorden te beschrijven hoe ontzettend veel taxibusjes er stonden, met al het andere verkeer, kraampjes en mensen eromheen. Na dit verpletterende uitzicht gingen we naar een enorme markt. Een soort krottenwijk waar men allerlei soorten groenten en fruit verkocht. We wurmden ons door smalle straatjes, en er werd steeds muzungu (blanke) naar ons geroepen. Dit was al wel vaker gebeurd maar niet zo erg als op deze markt. Op de terugweg naar ons hotel, waarvan we het eerste stuk liepen, kwamen we veel bedelende kinderen tegen. Hartverscheurend om te zien. Joyeux vertelde ons dat veel ervan wezen uit zuid-Soedan zijn. De vrouw van de president helpt hen, maar kan niet iedereen helpen. Verschrikkelijk dat deze kinderen er helemaal alleen voor staan, en de Oegandezen het niets lijkt te doen. Het is hier normaal, zoals Joyeaux zei; ‘That’s life’. Kinderen met baby’s bedelend op straat, kinderen die langs auto’s lopen om dingen te verkopen, kinderen langs een vuil stroompje water die hun nog vuilere kleding proberen te wassen, al deze armoede is te zien in Kampala. In groot contrast met de enorme auto’s en gebouwen die er zijn..

Het is overduidelijk dat Oeganda een onderontwikkeld land is, met veel armoede, toch hebben de meeste mensen het goed voor elkaar, voor Oegandese begrippen. Ze lijken erg tevreden met wat ze hebben, en zijn zo trots op hun land. Naast alle armoede lijkt er veel hoop te zijn.
De volgende ochtend, vandaag, werden we om 8 uur opgehaald door onze stagebegeleider van Art for Children (Adicho Bernard). Hij belde zelfs nog om de tijd te bevestigen. Uiteraard waren wij dames wat aan de late kant, maar liefst 6 minuten te laat. Ik kreeg mijn koffer maar moeilijk dicht, de vacuumzakken konden niet optimaal worden benut omdat hier geen stofzuigers zijn. Had ik kunnen weten. Uiteindelijk maakte het allemaal niets uit dat we wat laat waren, Adicho kwam namelijk pas om half 11 aanzetten, met de vraag ‘Are you ready to go?’. Ja, al anderhalf uur. Hadden we ook kunnen weten. We hadden meteen door dat het hier anders werkt. Zoals de Oegandesen zo mooi zeggen; in Holland you have a watch, in Uganda we have time.

Daar gingen we dan. Op naar de bus voor een reis naar Lira van 6 uur lang. Voor we vertrokken, moest er gebeden worden. We vroegen ons af of dit een slecht teken was, maar het is allemaal goed gegaan. Wat een verschil in omgeving tijdens deze tocht. Van het drukke, chaotische en (voor Oegandese begrippen) moderne Kampala naar het platteland. Onderweg zagen we overal hutjes, waterpompen en mensen aan het werk op hun land. We reden in grote vaart over stoffige, onverharde wegen. Ook reden we langs Merchandise Falls, prachtig! Hier gaan we zeker nog een keer heen. Ik zag zelfs nog drie apen in een boom op drie meter afstand, erg bijzonder. Ik liet Adicho foto’s zien tijdens de reis, van een dierenpark in Nederland met de dieren achter het glas, hij kon het maar moeilijk bevatten. We mochten de bus één keer verlaten voor een plaspauze, op het meeste vieze toilet dat ik tot nu toe gezien heb. Toen de bus stil stond kwamen er allerlei kinderen naar het raam gerend om chapati, cassave en andere Afrikaanse gerechten te verkopen.

Eindelijk kwamen we aan in Lira, wat een verschil met Kampala! Tara en ik moesten wel even slikken, het leek of we niet in een stad (zoals we dachten) waren beland, maar op het platteland. We reden door sloppenwijken en zagen overal kleine hutjes en geiten, koeien en kippen. Toch blijkt Lira een ‘stad’ te zijn. Er is een grote hoofdweg met winkeltjes, en ook zijn er veel fietsen te zien! Na een taxi rit kwamen we aan bij ons guesthouse Fabulous. Weer ontzettend aardige mensen, en we hebben een fijne kamer. Toen we onze spullen uitpakten begon het keihard te onweren, en kwamen er liters water uit de lucht vallen. Ja, we zitten middenin het regenseizoen. Wel heerlijk, die verkoeling. Het is hier stukken warmer dan in Kampala, volgens Adicho rond de 30 graden, maar het voelt toch echt als 40.

Terwijl wij aan het genieten waren van de stortregen en gepaarde verkoeling, viel plots de stroom uit. Oja, dat is hier ook gebruikelijk. We hadden geen idee hoelang we zonder stroom zouden zitten, en het begon al aardig donker te worden, maar gelukkig heeft het hooguit een uurtje geduurd. Mama, ik had je advies moeten opvolgen, die lamp op zonne-energie kunnen we hier goed gebruiken;). Met de regenbui en de powercut worden we gelijk gedwongen te wennen aan het onvoorspelbare leven hier. Leef met het moment.

Adicho (voor degenen die Willie Wartaal kennen, hij heeft hier veel van weg) kwam ons ophalen om uit eten te gaan, en uiteraard was hij weer te laat. Dit keer deed het ons minder, we hadden al zoiets verwacht. Tot onze verbazing stond hij met een vriend voor de deur op, jawel, boda boda’s. Die levensgevaarlijke brommers die je hier overal ziet en kriskras door het drukke verkeer rijden. Lira is een stuk rustiger dan Kampala en Adicho verzekerde ons ervan dat ze rustig zouden rijden. Stiekem wilden we deze ervaring niet voorbij laten gaan, en er was weinig andere keus, dus we gingen ervoor. Erg gaaf om mee te maken, achterop een boda boda door Lira. Na een heerlijk gerecht bij een local restaurant, liet Adicho ons nog wat belangrijke spots in de hoofdstraat zien en gingen we terug naar Fabulous.

Het viel ons al op dat de mensen hier als tweede naam een westerse naam hebben; Denis, Nathan, David, Maria, Bernard.. Het blijkt dat de tweede naam van een Oegandees Engels is, afkomstig uit de tijd van de kolonialisering. Al ben ik erg benieuwd naar de eerste (Afrikaanse) naam, ik hou het bij de tweede. Wel zo makkelijk, want de eerste is vaak niet uit te spreken en al helemaal niet te onthouden.

In Kampala heb ik trots laten horen aan mensen op straat dat ik een woordje Luganda kan spreken, we hebben namelijk taalles in Luganda gehad op school voor vertrek. Nu blijkt dat er in Lira een geheel andere taal wordt gesproken, dus veel heb ik niet aan de Luganda zinnen die ik heb geleerd. Met Adicho heb ik afgesproken dat hij Nederlands kan spreken aan het einde van de stage, en ik de plaatselijke taal in Lira (de naam ervan was al te lastig om te onthouden). Wie weet lezen jullie wat plaatselijke woorden in mijn volgende blog;)

Morgen zullen we onze stageplek voor het eerst bezoeken, we zijn erg benieuwd! Adicho zegt dat onze stage pas echt begint vanaf volgende week maandag, hij lijkt sowieso meer bezig te zijn met ons vertellen over Lira, waar hij al z’n hele leven woont en de uitgaansgelegenheden hier (vrijdag gaan we mee naar een club), dan de stage. Al met al, mooie eerste ervaringen.

Heel veel liefs,
Naomi