Van A naar F

Lieve allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog online heb gezet. Hoog tijd voor een update! In de tussentijd is er van alles gebeurd, ik zal proberen het kort en bondig te houden maar ik kan niets beloven ;).

Zoals jullie de afgelopen weken hebben kunnen lezen, verliep mijn stage bij Art for Children niet geheel vlekkeloos. Mijn taken bestonden vooral uit wachten, wachten, en nog eens wachten. Een plan van aanpak was er niet. Het enige wat we hebben gedaan tijdens de 2 a 3 weken; wat artikelen en interviews uitgetypt en twee korte schoolbezoekjes.

Toen we dinsdag 15 april op kantoor aankwamen, waar internet plots werkte, kwam er een mail van Mirjam (onze coach van Eye4Africa) binnen. Ze waren per direct op zoek naar een nieuwe stage voor ons. Fijn dat er actie ondernomen werd, al voelde het wel dubbel. We waren hier gekomen om stage te lopen bij Art for Children, en deze effectief af te ronden. Nu komen we na twee weken op een nieuwe stageplek terecht. Wat zou ons te wachten staan? En, hoe gingen we dit Adicho in vredesnaam vertellen? Eye4Africa heeft het allemaal netjes afgehandeld voor ons, die avond zijn we uit eten gegaan met Walter en Adicho en in club 24/7 geëindigd. Tara en ik wisten dat dit waarschijnlijk ons afscheid met ze was, zij hadden nog goede hoop dat alles in orde zou komen en we bij ze zouden blijven. Adicho en Walter hebben ons nog geprobeerd te overtuigen dat ze het anders aan gingen pakken en we de stage goed konden afronden, maar wij geloofden er niet meer in. Fijn dat Eye4Africa achter ons stond en hard op zoeken gingen naar een nieuwe stageplek.

Woensdagavond zijn we door Morris (onze verwesterde rastavriend) uitgenodigd bij hem thuis. Mijn mond viel open van verbazing toen ik zag hoe hij woonde. Wat een luxe in vergelijking tot de grashutjes en piepkleine huisjes waarin de meeste Oegandezen wonen. Morris behoort duidelijk tot de rijke bovenlaag van Oeganda. Hij heeft een grote jeep, een mooie motor, een enorme villa met meerdere kamers en een mooie inrichting. Hij heeft zelfs een koelkast en een gasstel! Die vind je hier nergens, alleen in hotels en restaurants. Ook toiletten en douches zijn schaars. Verder heeft Morris een hond en een kat, die net bevallen is van een kitten. Je begrijpt dat ik me wel vermaakte. Met een grote bak popcorn op schoot hebben we voetbal gekeken. Fijn om een avond door te brengen met iemand die de westerse cultuur kent. Morris is namelijk in Amerika, Canada en Engeland geweest, en heeft een aantal ‘muzungu’ vriendinnen gehad. Ik kan die meiden wel begrijpen, Morris is de knapste Oegandees die we tot nu toe zijn tegengekomen.

De donderdag erop zijn we weer naar club 24/7 gegaan, ditmaal was er een reggae avond, die we uiteraard niet wilden missen. Dit hebben we geweten. Om 4.00 uur lagen we in bed en om 6.00 moesten we er weer uit om de bus naar Kampala te halen. Na de meeting in Kampala met onze Eye4Africa coach en medestudenten, hebben we dan ook een powernappie gedaan. Daarna gezellig met z’n allen uit eten, en uiteraard weer naar de club. Ditmaal naar ‘Capitol’, een van de grootste clubs in Kampala. Wel gek, om opeens met 12 muzungu’s aan te komen. De Oegandesen in deze club waren dan ook erg geïnteresseerd, ze konden ons niet met rust laten. Fijn dat we Guido bij ons hadden, als enige man tussen zijn harem aan vrouwen. De meeste mannen vroegen hem namelijk om toestemming om met ons te mogen praten of dansen.

Zaterdag hebben we Guido’s stage, woonplaats en een markt bezocht. Tevens hebben we het lokale bier geproefd. De mannen die dit drinken zitten de hele dag om een grote pot heen, en drinken een smerig goedje uit een lang houten rietje. Het heeft me absoluut niet gesmaakt, maar een leuke ervaring! ’s Avonds zijn we weer uit eten geweest, en hebben we nogmaals club Capitol bezocht. De zondag erna was het eerste paasdag, we bezochten een internationale kerk waar bijna alleen maar blanken komen. Grappig om andere Nederlanders te spreken! De meesten wonen hier al jaren, en hebben kinderen die hier zijn geboren en niets meer van hun Hollandse identiteit weghebben.

Maandag ochtend vertrokken we terug naar het vertrouwde Lira. Toen we eenmaal het juiste busstation bereikten (eerst stonden we bij een verkeerde, er zijn namelijk 4 busstations in Kampala waarbij enige duidelijkheid over de bestemmingen van de bussen ontbreekt) werden we door een groep mannen, die stonden te springen om muzungu’s van dienst te zijn, naar de juiste bus begeleid. Even dachten we dat we bij een verkeerde bus stonden. Deze was veel luxer dan alle anderen, er zat zelfs een tv in! Toen we eenmaal zaten, kwam de ene na de andere verkoper door het middenpad. De verscheidenheid aan producten die voorbij kwamen was groot. Portemonnees, sieraden, frisdrank, boeken, hangsloten, slippers, zonnepanelen (!) met usb aansluiting, zelfgebakken cake en muffins, luchtjes, horloges, tafelkleden, scheerapparaten, broden, bedlakens, voetballen, kranten, kauwgom... Je kan het zo gek niet bedenken. De busreis was goed te doen, mede dankzij de (naar Oegandese begrippen) comfortabele stoelen. Wel was de Pakistaanse jongen die naast me zat, en aan een stuk door een veelal onverstaanbare conversatie met me voerde, wat vermoeiend.

Toen we Lira binnen reden voelde het weer als thuis komen. Grappig dat het zo voelt, terwijl we hier pas een maand wonen. Wat een rust in vergelijking met Kampala, en wat een hitte! Lira schijnt de warmste stad van heel Oeganda te zijn, dat hebben we gemerkt toen we in Kampala plots kippenvel kregen ’s avonds! Komen die vestjes toch nog van pas. Na een heerlijk diner bij het Prince restaurant, vertrokken we naar het doopfeest van Noëlla, het dochtertje van Adicho. Met gemengde gevoelens. Leuk om erbij te zijn, maar gek omdat we geen stage meer bij hem liepen. Blijkbaar had hij dit de rest nog niet verteld, want een aantal zeiden morgen even langs te komen op kantoor om gedag te zeggen. Een echt feest was het niet; familie en vrienden zaten in een kring. Maar leuk om iedereen weer even te zien, voor de meesten zou het weleens de laatste keer kunnen zijn, al wisten ze dit zelf niet.

Dinsdag 22 april stond de kennismaking met Ken, onze nieuwe stagebegeleider, op de planning. Onze nieuwe stage organisatie heet FONUDI, deze afkorting staat voor Focus On Northern Uganda Development Initiative. Een hele mond vol; de doelen van deze organisatie zijn dan ook erg breed. FONUDI zet zich in voor de ontwikkeling en wederopbouw van Noord Oeganda na de oorlog die in 2006 eindigde, en het noorden van Oeganda hard heeft getroffen. Dit doen ze op verschillende manieren; ze steunen onder andere weeskinderen, oorlogsslachtoffers, chronisch zieken en kindsoldaten. Voor meer informatie kun je een bezoekje brengen aan de website. Onze eerste indruk was gelijk positief. Ken is een aardige jonge vent en we kregen een warm welkom op kantoor. Er waren allerlei mensen aanwezig om zich voor te stellen en over de organisatie te vertellen. Wat een verschil met Art for Children! Ken had al een programma voor ons, hij weet van aanpakken. Na de uitgebreide kennismaking bezochten we het armste gedeelte van Lira, waar een vrouw woont die gesteund wordt door FONUDI. Deze vrouw heeft een ernstige vorm van kanker gehad waardoor haar gezicht ernstig misvormd was. Met de steun van FONUDI heeft ze meerdere operaties kunnen betalen waardoor ze de ziekte heeft overleefd. Ken vindt het erg belangrijk dat we veel over de doelgroep en achtergrond van Noord Oeganda te weten komen, en heeft ons sinds die dinsdag verschillende plekken laten zien en ons aan meerdere mensen voorgesteld.

Woensdag vertrokken we naar de village (Kole), waar we elke week twee dagen zullen verblijven. We slapen hier elke dinsdag op woensdag. In eerste instantie zouden we er drie nachten per week in de village slapen, maar dit zagen Tara en ik niet helemaal zitten. Ze hebben er helemaal niets (geen toilet, geen douche, geen stroom, geen water) en bovendien hadden we ons guesthouse, overnachtingen inclusief ontbijt, al betaald. De motortocht naar Kole was kicken, maar wel levensgevaarlijk. De wegen zijn ontzettend slecht, en de mannen houden hier nogal van doorscheuren, maar we hebben het overleefd. Wel verstandig om even een helm aan te schaffen, de mannen vertellen we intussen rustiger te rijden. Tara heeft een gekneusde pols aan deze tocht over gehouden. Gelukkig viel ze terwijl de motor stil stond (het wiel gleed weg), maar helaas heeft ze er nog steeds flink last van. Na zo’n 40 minuten arriveerden we in het echte Oeganda. Grashutjes, koeien, geiten, kippen en vooral heel veel armoede. De meesten kinderen in de village zijn wees, ze zijn hun ouders verloren aan de oorlog of ziekten (veelal aids). Deze kindjes zijn vies, en de kleren die ze aanhebben vallen uit elkaar. Dingen als tanden poetsen kennen ze hier niet, dat is aan sommigen goed te zien. De vrouwen gebruiken tevens geen maandverband, maar lappen die ze hergebruiken. Ondanks alle armoede lijken de mensen hun leventje hier prima te leiden, de meesten zijn ook niet anders gewend. We werden warm ontvangen en aan veel mensen voorgesteld. Ook hebben we een bezoekje gebracht aan het schooltje, waar een stuk of 40 weeskindjes les krijgen. De mensen binnen deze community doen er alles aan om deze kinderen een goede toekomst te bieden, ondanks de weinige middelen die er beschikbaar zijn. De leraren hebben creatieve oplossingen. Zo maken de kinderen rekensommetjes met stokjes in het zand. We werden verwelkomd met liedjes en dans. Erg ontroerend, 40 schattige kindjes tussen de 3 en 6 jaar oud, die voor je zingen en dansen. De meesten van hen staarden met grote ogen naar ons, grote kans dat ze voor het eerst in hun leven een blanke zagen.

Aan deze vrolijke sfeer kwam snel een einde. We gingen met een aantal belangrijke mensen uit de village in een kring zitten, en praten over de oorlog. Deze mensen zijn hard getroffen door het LRA leger, en hebben een gewelddadige periode van 20 jaar lang achter de rug. Na 8 jaar vrede heerst er nog steeds veel angst. We hebben heftige verhalen gehoord, onder andere van een aantal jongens die in augustus 2003 zijn ontvoerd door het leger. Ze sliepen met 8 jongens, allemaal rond een jaar of 12, in een hutje toen de soldaten midden in de nacht binnen vielen. Nadat ze aan elkaar werden vastgebonden, moesten ze drie dagen lang zonder water of voedsel een enorm eind lopen. Wanneer één van hen niet meer verder kon, moest de jongen erachter hem van het leven beroven. De jongens die we spraken hebben allen één of twee vrienden moeten vermoorden, om zelf in leven te blijven. Ontzettend schokkend om alle verhalen te horen. Vooral gek dat dit allemaal pas zo kort geleden is gebeurd. Een aantal mensen zijn nog steeds vermist, de dorpelingen hebben geen idee of deze familieleden en vrienden nog leven. Wel hebben de mensen hoop op een goede toekomst, al vraag ik me af of de situatie in deze village is veranderd als ik hier over 20 jaar nog eens kom…

Donderdag brachten we op kantoor door, we hebben de vier meiden die er werken een Excel cursus gegeven. Ze lopen hier echt enorm achter met moderne technologie, wel pikken ze het snel op! ’s Avonds hebben we met z’n allen op kantoor gegeten, de eerste keer vis in Oeganda! Het was heerlijk, al heb ik de huid en de kop laten liggen, in tegenstelling tot mijn Oegandese collega’s.

Vrijdag vertrokken we voor een weekendje Kampala om Koningsdag te vieren. Alle Nederlanders die in Oeganda verblijven waren uitgenodigd bij het huis van de Nederlandse ambassadeur. In deze enorme tuin, waaraan een enorme villa grensde, werd Koningsdag geheel in stijl gevierd. De beste man had snacks als kaas, haring en oliebollen laten overkomen en ook waren er flesjes Heineken in overvloed aanwezig. Heel apart, om opeens te midden van honderden Nederlanders te staan, met Nederlandse muziek en portretten van Willem Alexander. Gek om ineens niet meer de enige blanken tussen alle Oegandezen te zijn; nu was de lokale bevolking in overduidelijke minderheid aanwezig. De enige donkere mensen werkten in de bediening, ook waren er wat partners aanwezig. Hollanders staan bekend om hun gierigheid, maar dat is bij de Nederlandse ambassade niet aan de orde. Entree, drank en hapjes; gratis en voor niets. We hebben ons goed vermaakt!

Zaterdag hebben we heerlijk gerelaxed bij een zwembad met een prachtig uitzicht over Victoria meer. Zondag gingen we alweer terug naar Lira om te starten met de eerste echte stageweek. De week begon erg ‘serieus’; maandag hebben we het grootste gedeelte van de dag gespendeert aan het beklimmen van een berg. Naast Ken vergezelde ook collega Calvin ons. Verder een oorlogsmonument bezocht en ’s avonds met een aantal collega’s gegeten bij Eric. Eric werkt ook bij FONUDI en is hiernaast eigenaar van een bar. We noemen hem mr Pork man. Hij lijkt namelijk een beetje op een varkentje; het is een gezellige dikkerd. En zijn lievelingseten is varken, wat we dan ook hebben gegeten die avond.

Toen we dinsdag op kantoor aankwamen, klaar om naar de village te gaan om onze eerste nacht er door te brengen, kregen we van Ken het trieste nieuws te horen dat Esther ernstig ziek was. Esther is een soort dorpshoofd in Kelo en speelt een belangrijke rol binnen de community. Ze is tevens de hoofdlerares van het schooltje en de moeder van Sam, een andere collega. We hebben haar met de ambulance opgehaald uit de village en naar het ziekenhuis gebracht. Je kunt hier trouwens niet zomaar een ambulance bellen. Er zijn er maar weinig beschikbaar voor een groot gebied, en meestal zijn ze al onderweg met een zieke en zul je je beurt af moeten wachten. Wanneer mensen hier een hartaanval krijgen overlijden ze dus gewoon, een ambulance kan er nooit op tijd zijn. Tara bleef achter, met huilende kindjes. Een aantal van deze weeskinderen leven bij Esther, ze heeft hen onder haar hoede. Wanneer een lid van de community ziek is, zeker iemand als Esther, heeft dit een enorme impact op het dorp. Het was bizar om een Oegandees ziekenhuis te zien. Er lagen een stuk of 30 vrouwen op 1 zaaltje, in oude bedden die bijna uit elkaar vielen. Geen apparaten aan het bed, hooguit een infuus. Het zag er allemaal erg armoedig uit, ik zou mijn leven niet graag in het handen van dit ziekenhuis leggen. Toen ik samen met Ken terug naar de village ging, was het al middag. De rest van de dag hebben we dan ook weinig gedaan. Wel zijn we een heel eind gereden om iemand een hand te schudden, om daarna weer terug te keren. Zoals ik al zei, Ken vindt het erg belangrijk dat we mensen ontmoeten. Af en toe lijkt het of hij een beetje wilt showen met ons. ’s Avonds hebben we vis gegeten bij de tv. Er is één tv in de hele village, die werkt op zonne-energie. Wat betekent dat de tv op een begeven moment gewoon uitvalt, omdat de stroom op is. Het hele dorp komt erop af om videoclips en filmpjes te kijken. Wij zaten te eten, terwijl er een stuk of 60 kinderen naar de tv keken, zonder eten te hebben. Het voelt absoluut niet goed om neergezet te worden als rijke blanke, en geen onderdeel te zijn van de mensen hier. We proberen het wel, maar het verschil zal altijd duidelijk zichtbaar zijn.

Onze eerste nacht in een echt Afrikaans hutje, met een dak van stro en een vloer van koeienstront, brak aan. Eigenlijk hebben we hartstikke lekker geslapen op onze bedden gemaakt van bamboe, wel ontbrak een kussen. Woensdag ochtend werden we wakker door het geluid van kakelende kippen en loeiende koeien. Een ontbijt kregen we niet, daar doen ze hier ook niet aan. De meeste Oegandezen eten maar één maaltijd per dag; een late lunch of diner. Met onze rammelende magen, werden we zo wel goed ingeburgerd. Gelukkig hadden we voldoende water uit Lira meegenomen, de volgende keer nemen we ook maar koekjes of iets dergelijks mee.

We vertrokken naar het schooltje om naar de vele liedjes te luisteren, en mee te kijken met de rekenles. Het niveau is laag, maar er wordt alles aan gedaan om deze kinderen een goede educatie te geven. Hierna hebben we de kinderen het spelletje ‘zakdoekje leggen’ geleerd. Het duurde even voor ze de regels doorhadden, maar vonden het erg leuk. Hetzelfde geldt voor het liedje ‘Hoofd, schouders, knie en teen’. We hebben er gelijk wat lichaamsdelen aan vast geplakt, zodat we ze wat Engels bij kunnen brengen. Hierna hebben we met een aantal vrouwen uit de village gepraat, met Ken als tolk, over de Oegandese cultuur. De verschillen tussen Oeganda en het westen werden duidelijk zichtbaar. Zo gaat een vrouw in Oeganda na de bruiloft op het land van haar schoonouders wonen. De bruiloft vindt in de meeste gevallen al tussen je 15e en 18e plaats. Toen we vertelden wat in Nederland gebruikelijk is, vonden ze dat eigenlijk een veel beter idee. Hier ontstaan er na het huwelijk vaak problemen. De man kijkt niet of nauwelijks om naar de (gemiddeld 8) kinderen die hij heeft, hij wordt alcoholist en er vindt huiselijk geweld plaats. We vroegen de vrouwen waarom ze hun man niet verlieten, als hij hen niet gelukkig maakte en niet goed voor hen en de kinderen zorgde. De vrouwen kunnen niet scheiden omdat de bruidsschat (in de meeste gevallen 5 koeien) dan terug gegeven moet worden aan de schoonfamilie. Ook accepteert de clan van de vrouw de terugkomst in de meeste gevallen niet, waardoor de vrouw en kinderen geen woonplaats meer hebben. Erg triest dat deze vrouwen zo belemmerd worden door de Oegandese tradities.

Donderdag moesten wij gewoon werken, ondanks de internationale feestdag (labor day). Ik ben alleen naar kantoor gegaan, Tara ging uitzieken in bed. Ze heeft namelijk al 2 weken last van hoesten, er zat geen verbetering in haar pols en ook begon ze een beetje grieperig te worden. Ik heb deze dag naast Excel les, ook Powerpoint les gegeven aan de meiden. Ook heb ik alle foto’s die we hebben gemaakt voor FONUDI uitgezocht, deze kunnen ze gebruiken voor de website en Facebook pagina. Guido, een medestudent, zou vandaag aankomen vanuit Kampala, om een weekend met ons in Lira door te brengen. Voor ik hem met Ken ging ophalen van het busstation, zijn we naar een plechtigheid geweest, waar werd stilgestaan bij labor day. Veel speeches, muziek en dans. Ook was het leger aanwezig. Toen we Guido ophaalden hebben we met z’n drietjes een Heineken biertje gedronken bij Prince restaurant. Ik heb Guido het kantoor laten zien en hem voorgesteld aan Calvin, de enige collega die nog aanwezig was, de rest was vroeg naar huis gegaan. We hebben met z’n vieren de whiskey uit de village opgemaakt. Tussen de Afrikaanse hutjes is een brouwerijtje van slangetjes en teiltjes, waar een aantal oude vrouwtjes zelf whiskey maken. Het smaakt niet slecht! Beter dan het lokale bier in ieder geval. ’s Avonds hebben Tara en ik Guido verwelkomd in onze ‘stam club’ 24/7. Guido en ik hebben het tot laat volgehouden, en heerlijk uitgeslapen de volgende dag. Die dag was lekker lui, we hebben gezeten bij Sankofa en ’s avonds gegeten bij Eric’s bar met alle mannelijke collega’s. Ook hebben we een potje badminton en pool gespeeld!

Gisteren werden we om 7.00 uur opgehaald door chauffeur Tony, die ons naar de Murchison Falls, het grootste wildpark van Oeganda, zou brengen. Dit prachtige natuurgebied heeft een grootte van 3860 vierkante kilometer, drie keer zo groot als de provincie Utrecht. Na een lange rit, kwamen we aan in het park. Onderweg zagen we apen, antilopen, everzwijnen, olifanten, buffels, giraffes en prachtige vogels. Zo gaaf om tussen al deze wilde dieren te rijden! Heel wat anders dan een Hollandse dierentuin. Om 14.00 uur zou de boot vertrekken, voor een tocht over de Nijl. Toen we aankwamen bij het punt waar de boot zou vertrekken, keken we onze ogen uit. Overal waren everzwijnen en tamme apen (baboons). Je kon er gewoon langslopen of naast gaan zitten. Minder leuk was dat onze lunch door een moeder baboon met een kindje op haar rug, agressief uit onze handen werd gegrist. Daar gingen onze bolletjes! De apen hebben in ieder geval genoten van een lekker middagmaal. Ze eten voornamelijk insecten, dit doen ze handig. Ze tillen grote stenen op van de grond of rukken graspollen uit de grond en plukken alle insecten eronder vandaan. Ook wordt de prullenbak die aan de kant van de rivier stond, goed benut. Telkens als iemand er iets ingooide, sprintte er een aap naar toe om de inhoud te bekijken. Een everzwijn heeft de prullenbak zelfs van de paal geramd, zodat het gras bezaaid lag met al het afval, waartussen de dieren op zoek konden gaan naar iets eetbaars.

De boottocht over de Nijl, de langste rivier ter wereld, was spectaculair. Naast alle dieren die we al hadden gezien tijdens de autotocht, zagen we nu ook ontzettend veel nijlpaarden op slechts een paar meter afstand. Wat een enorme beesten. De Nijl zit er vol mee, ik begrijp waar de naam ‘nijlpaard’ vandaan komt. Terwijl we genoten van een Nile beer (deze hoor je uiteraard te drinken op de Nijl), kwamen we langs krokodillen. Ze hielden hun bek angstaanjagend wijd open, op deze manier koelen ze zichzelf af. Ook zagen we hele schattige baby krokodilletjes, naast de vele soorten prachtige vogels. Aan het eind van de tocht, kwamen we bij de falls. Jammer dat we niet dichterbij konden met de boot, maar de waterval was erg indrukwekkend. We wilden graag de top beklimmen, maar gezien de tijd was dit niet meer mogelijk. Om 19.00 uur is het hier namelijk al pikkedonker. Op de terugweg moest Tony de linker achterband er een aantal keer afhalen en vervangen; de veer was afgebroken. Uiteindelijk hebben we het creatief opgelost door een stuk elastiek van een boda driver te kopen en de veer vast te knopen. Het werkte nog ook! Toen we de hoek om reden stond er een enorme olifant aan de weg, die er al die tijd stond terwijl wij al die tijd met de auto bezig waren op een kleine afstand. Dit was een prachtig moment, zo’n groot en prachtig wild dier op zo’n kleine afstand. Ook eng, want de olifanten die we kort ervoor hadden gespot, wilden ons aanvallen wanneer we iets te lang stil stonden om foto’s te maken. Best angstaanjagend, ze kwamen dichterbij en gingen met hun oren klapperen, klaar om de auto met ons erin te vermorzelen. Tony vertelden dat er enige tijd terug drie mensen waren doodgetrapt door olifanten. Maar goed dat hij op tijd wegreed. Leeuwen hebben we helaas niet kunnen zien, deze dieren vertonen zich vaak alleen ’s ochtends vroeg of ’s avonds laat, overdag is het ze te warm. Wel jammer, Tony (die al meer dan 20 keer het park heeft bezocht) vertelde dat hij de vorige keer toeschouwer was van een leeuw die een antilope op at, aan de rand van de weg. Gelukkig staat er nog een safari op de planning waar ik vast leeuwen ga zien. Al met al een prachtige, indrukwekkende dag. En vermoeiend, we waren rond middernacht pas thuis en hebben als een blok geslapen.

Mijn welgemeende excuses dat ik me niet aan mijn belofte heb kunnen houden; de blog is ietsjepietsje langer geworden dan gepland. Volgende keer hou ik het korter!

Heel veel liefs,
Naomi